Η Ιάμβη ήταν κόρη του Πάνα και της Ηχούς και εγγονή του Ερμή, του αγγελιοφόρου των θεών. Ήταν από τη Θράκη αλλά έγινε υπηρέτρια του βασιλιά Κελεού στην Ελευσίνα. Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο και τον Νίκανδρο, η Ιάμβη ήταν μια φλύαρη γερόντισσα. Όταν η Δήμητρα έφτασε στο παλάτι, η βασίλισσα Μετάνειρα της πρόσφερε τον δικό της στιλπνό δίφρο για να καθίσει αλλά «η ωριμάστρια των καρπών η Δήμητρα η λαμπρόδωρη» αρνήθηκε να καθίσει. Σε εκείνο το αμήχανο σημείο, η Ιάμβη, «που ξέρει τι αξίζει και τι όχι, της πρόσφερε στέρεο σκαμνί και πάνω του έστρωσε αργυρόστιλπνη προβιά». Η Δήμητρα δέχτηκε το ταπεινό κάθισμα και κάθισε χωρίς να μιλάει. Αρνήθηκε να φάει ή να πιει και περνούσε το χρόνο της λιώνοντας απ’ τον καημό της θυγατέρας. Η Ιάμβη παρενέβη για δεύτερη φορά. Επειδή ήξερε «τι είναι αγαπητό και τι όχι», άρχισε να λέει αστεία, πιθανότατα άσεμνου χαρακτήρα, που έκαναν τη θλιμμένη θεά να γελάσει. Η αισχρότητα, φυσικά, ήταν τελετουργική αισχρότητα που κορόιδευε με τους στίχους της για να προκαλέσει γέλιο και να προωθήσει τη γονιμότητα.

Το όνομα της Ιάμβης τη συνδέει με την ιαμβική ποιητική παράδοση, αφού ο ίαμβος ήταν μέτρο που χρησιμοποιήθηκε στην άσεμνη υβριστική ποίηση. Η παράδοση που ίδρυσε αυτή η σοφή υπηρέτρια επιβίωσε σε όλη τη διάρκεια των Ελευσινίων Μυστηρίων. Η επαίσχυντη γλώσσα ήταν βασικό γνώρισμα του εορτασμού, ιδιαίτερα κατά την πομπή από την Αθήνα στην Ελευσίνα. Οι παριστάμενοι στη γέφυρα του Ελευσινιακού Κηφισού κορόιδευαν τους μύστες που περνούσαν, ενώ γυναίκες που συμμετείχαν στην πομπή καθισμένες σε άμαξες περιέπαιζαν η μία την άλλη με χοντροκομμένα χωρατά.