Οι λίμνες των Ρειτών αποτελούσαν το παραδοσιακό σύνορο ανάμεσα στην Ελευσίνα και την Αθήνα. Ήταν φημισμένες για τα πεντανόστιμα χέλια που ζούσαν στα νερά τους και ανήκαν στη Δήμητρα και την Περσεφόνη με αποτέλεσμα να επιτρέπεται η κατανάλωσή τους μόνο από τα μέλη του ιερατείου των θεαινών. Στην αντίπερα όχθη των λιμνών βρισκόταν το μυθικό βασίλειο του Κρόκωνα, ο οποίος θεωρούνταν σύζυγος της Σαισάρας, κόρης του βασιλιά της Ελευσίνας Κελεού. Το βασίλειο ήταν αποκύημα της φαντασίας, όσοι όμως ανήκαν στο γένος των Κροκονιδών δεν έχαναν ευκαιρία να προβάλλουν τις αριστοκρατικές μυθολογικές ρίζες τους με αναγωγή του Κρόκωνα στον Τριπτόλεμο (μία θεωρία που συναντούσε μεγάλες αντιδράσεις από τα μέλη του γένους των Κοιρονιδών, τα οποία διεκδικούσαν τα ίδια ιερατικά αξιώματα με τους Κροκονίδες και δεν έχαναν ευκαιρία να υποστηρίξουν πως ο Κρόκων δεν ήταν γιος του Τριπτόλεμου αλλά συγγενής εξ αγχιστείας). 

Ένα προνόμιο που δεν αμφισβητούσε κανείς ήταν το δικαίωμα των απογόνων του Κρόκωνα να δένουν μία μάλλινη πορφυρή κορδέλα (κρόκη) γύρω από το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι κάθε μύστη που περνούσε από την περιοχή των Ρειτών κατά τη διάρκεια της μεγάλης πομπής τη 19η Βοηδρομιώνος. Το νόημα της «κρόκωσης» δεν είναι γνωστό με σαφήνεια, είναι όμως πιθανό να είχε αποτροπαϊκό χαρακτήρα για την προστασία των πιστών από τα κακά πνεύματα και το βάσκανο βλέμμα. Σε πρακτικό επίπεδο, επίσης, η κρόκωσις έδινε την ευκαιρία στους μύστες να ξεκουραστούν για λίγο και γέμιζε κάποιες ώρες της ημέρας ώστε η άφιξη στην Ελευσίνα να γίνει με τη δύση του ηλίου.

Βιβλιογραφία

Fisher, Nick. Aristocracy in Antiquity: Redefining Greek and Roman Elites, Swansea: The Classical Press of Wales, 2015.

Foucard, Paul. Τα Ελευσίνια Μυστήρια, Αθήνα: Ενάλιος, 2000.

Μυλωνάς, Γεώργιος. Ελευσίς και Ελευσίνια Μυστήρια, Αθήνα: Κυκεών tales, 2009.

Παπαγγελή, Καλλιόπη. Ελευσίνα: ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο, Αθήνα: Όμιλος Λάτση, 2002.