Ο Λικνοφόρος έφερε το ιερό λίκνο. Το λίκνο (καλάθι λιχνίσματος) ήταν ένα λεκανοειδές καλάθι με επίπεδο πυθμένα, κεκλιμένες πλευρές, ένα ανοικτό άκρο και δύο λαβές. Ο βασικός του ρόλος ήταν να προσφέρει λεπτομερή καθαρισμό του σιταριού μετά τη σοδειά. Οι γυναίκες περιέστρεφαν και ανακινούσαν το σκεύος ώστε το άχυρο (που είναι πιο ελαφρύ) να ανέλθει στην κορυφή και να αφαιρεθεί από το ανοικτό άκρο του λίκνου. Η ευέλικτη μορφή του σκεύους το καθιστούσε χρήσιμο για κάθε είδους μεταφορές ή ως βρεφικό κρεβάτι, όπου τοποθετούσαν τα νεογέννητα για να καθαρθούν από τους ρύπους του τοκετού. Ο θεϊκός λίκνος, μάλιστα, ήταν ισχυρό σύμβολο της ανανέωσης της ζωής, που εκφράζεται με την παραγωγική διαδικασία της γεωργίας. Αρκετοί θεοί, λοιπόν, παρουσιάζονται να περνούν μέρος της βρεφικής τους ηλικίας σε κάποιον λίκνο (Ζευς, Ερμής, Διόνυσος). 

Πίναξ με την Περσεφόνη να ανοίγει το "μυστικό λίκνο", γλυπτό, Museo Archeologico Nazionale di Reggio Calabria © Su concessione del Ministero della cultura

Ο Αθήναιος αναφέρει πως αυτός που έφερε τον κέρνο μπορούσε να δοκιμάσει από τα περιεχόμενά του, όπως και ο λικνοφόρος. Δυστυχώς, όμως, δεν μας προσφέρει μια περιγραφή του περιεχομένου του λίκνου. Η λικνοφορία, πάντως, ήταν στενά συνδεδεμένη με τις μυστικές λατρείες της Δήμητρας, οπότε και αναφέρονται ως «χρυσώ πλέα» (γεμάτα χρυσό), μία μεταφορά για την ανυπέρβλητη αξία των αγροτικών προϊόντων.

Βιβλιογραφία

Αλεξοπούλου-Μπαγιά, Πόλλυ. Ιστορία της Ελευσίνας: Από την Προϊστορική μέχρι τη Ρωμαϊκή περίοδο, Ελευσίνα: Δήμος Ελευσίνας, 2005.

Brumfield, Allaire. “Cakes in the Liknon: Votives from the Sanctuary of Demeter and Kore on Acrocorinth”, Hesperia, 66, 1 (1997), σελ. 147-172.