Το μυστήριο και τη θρησκευτική ένταση και κατάνυξη των προηγουμένων βραδιών αντικαθιστούσε η χαρούμενη ατμόσφαιρα της ένατης ημέρας. Οι περισσότερες ώρες ήταν αφιερωμένες σε εορταστικές εκδηλώσεις. Η μέρα, ωστόσο, είναι γνωστή ως «πλημοχόαι» από την ονομασία ενός ειδικού αγγείου που χρησιμοποιούσαν οι μύστες για σπονδές και ιεροτελεστίες αφιερωμένες στους νεκρούς. Η πλημοχόη ήταν ένα πλατύ αγγείο με κυρτό περίγραμμα και κάλυμμα, που στηρίζεται σε κεντρικό πόδι. Οι πιστοί γέμιζαν με υγρό δύο πλημοχόες και τις τοποθετούσαν αντικριστά σε ανατολή και δύση. Στη συνέχεια τα αναποδογύριζαν και επαναλάμβαναν τελετουργικές φράσεις καθώς το υγρό χυνόταν στη γη. Το περιεχόμενο των φράσεων δεν είναι γνωστό με ακρίβεια. Ίσως να αποτελούσαν επίκληση προς τα ουράνια για την έλευση των βροχών που ήταν τόσο απαραίτητες για την ευόδωση της σποράς και προς τη γη ώστε να σταθεί φιλική και γόνιμη προς τους θνητούς. Την ίδια μέρα, ενδεχομένως, οι πιστοί να αφιέρωναν στις θεές τα ρούχα που είχαν φορέσει κατά τον εορτασμό, αν και υπήρχε η συνήθεια να τα χρησιμοποιούν ως σπάργανα για τα παιδιά που θα γεννιούνταν στο μέλλον. 

Πήλινο αλάβαστρο. Γυναίκα με πλημοχόη, περ. 440 π.Χ., Ζωγράφος της Περσεφόνης, αγγείο, The Metropolitan Museum of Art © 2000–2023 The Metropolitan Museum of Art / Public domain

Βιβλιογραφία

Αλεξοπούλου-Μπαγιά, Πόλλυ. Ιστορία της Ελευσίνας: Από την Προϊστορική μέχρι τη Ρωμαϊκή περίοδο, Ελευσίνα: Δήμος Ελευσίνας, 2005.

Μυλωνάς, Γεώργιος. Ελευσίς και Ελευσίνια Μυστήρια, Αθήνα: Κυκεών tales, 2009.

Ochsenschlager, Edward. “The Cosmic Significance of the "Plemochoe", History of Religions, 9, 4 (May, 1970), σελ. 316-336.

Wright, Dudley. The Eleusinian Mysteries and Rites, London: Theosophical Publishing House, 1919.