Η Άρτεμις ήταν η θεά του κυνηγιού, των άγριων ζώων, των παιδιών και του τοκετού. Στον Ομηρικό Ύμνο στη Δήμητρα συνόδευε την Περσεφόνη καθώς έπαιζε σε ένα πανέμορφο λιβάδι με τις Ωκεανίδες και τη θεά Αθηνά. Ο ποιητής αποκαλεί την Άρτεμη «αυτή που χαίρεται με τα βέλη». Μάζευε λουλούδια (κρόκους, ίριδες, υάκινθους, τριαντάφυλλα και κρίνους) όταν ο Άδης εμφανίστηκε με το άρμα που έσερναν τέσσερα άλογα και άρπαξε την Περσεφόνη. Σύμφωνα με τον Έλληνα ιστορικό Διόδωρο Σικελιώτη, η Περσεφόνη, η Άρτεμις και η Αθηνά είχαν κάνει την ίδια επιλογή να παραμείνουν αγνές κοπέλες. Περνούσαν τον χρόνο τους στο νησί της Σικελίας, το οποίο αγαπούσαν όσο κανένα άλλο μέρος. Κάθε θεά είχε λάβει ένα τμήμα του νησιού ως ιδιαίτερη επικράτειά της, με την Άρτεμη να εξασφαλίζει το νησί των Συρακουσών. Ο Ρωμαίος ποιητής Βαλέριος Φλάκκος ισχυρίζεται ότι οι τρεις θεές χόρευαν πάνω από τις ανθισμένες κορυφογραμμές του Υμηττού ή στα βράχια της Σικελίας. Η Περσεφόνη ήταν πιο ψηλή από τις συντρόφους της και πιο όμορφη. Η Άρτεμις δεν μπορούσε να τη βοηθήσει όταν εμφανίστηκε ο Άδης, αλλά ο ρόλος της στην ιστορία δεν τελείωσε σε εκείνο το λιβάδι. Σύμφωνα με τους Ελευσίνιους, η Άρτεμις συνόδεψε τη Δήμητρα στην αναζήτηση της Περσεφόνης, πράγμα που σημαίνει ότι γι' αυτούς η Άρτεμις ταυτιζόταν με την Εκάτη ως χθόνια σύντροφος της λυπημένης μάνας. Οι απεικονίσεις των δύο θεών (Άρτεμις και Εκάτης) ήταν σχεδόν πανομοιότυπες. Μοιράζονταν την κοντή φούστα, τις κυνηγετικές μπότες, τους πυρσούς και τα κυνηγόσκυλα. Ο Αισχύλος, γηγενής Ελευσίνιος, εξέφρασε αυτή την ταύτιση στο δράμα του Ικέτιδες, όπου αναφέρει ρητά την Άρτεμη-Εκάτη ως φύλακα των γυναικών κατά τον τοκετό.

Ασβεστολιθικό αγαλματίδιο της Αρτέμιδος(;) που κρατά δύο δάδες, 3ος-1ος αιώνας π.Χ., γλυπτό, The Metropolitan Museum of Art © 2000–2023 The Metropolitan Museum of Art / Public domain

Πήλινη υδρία. Η αρπαγή της Περσεφόνης από τον Άδη που περιβάλλεται από θεούς [Άρτεμις, Αθηνά, Δήμητρα], περ. 340–330 π.Χ., The Metropolitan Museum of Art © 2000–2023 The Metropolitan Museum of Art / Public domain