Οι σειρήνες ήταν φτερωτά πλάσματα που σαγήνευαν τους ναυτικούς με την όμορφη μουσική και τα τραγούδια τους ώστε να τους κάνουν να ναυαγήσουν στα μυτερά βράχια του απρόσιτου νησιού τους και να χαθούν στα κύματα. Οι αρχαίες πηγές δεν συμφωνούν ως προς τον ακριβή αριθμό τους, που κυμαίνεται από δύο έως οκτώ. Ήταν οι κόρες του θεού Αχελώου με μια από τις Μούσες (την Τερψιχόρη, τη Μελπομένη ή την Καλλιόπη), γεγονός που εξηγεί τις ιδιαίτερες δεξιότητές τους στη μουσική. Αλλά οι σειρήνες δεν ήταν πάντοτε τα αδηφάγα θηρία που συνάντησε ο Οδυσσέας στο ταξίδι της επιστροφής. Αντίθετα, οι σειρήνες ήταν όμορφες κοπέλες και σύντροφοι της Περσεφόνης όταν μάζευε λουλούδια στο Νύσιο Πεδίο. Μετά την απρόσμενη εμφάνιση του Άδη και την αρπαγή της Περσεφόνης, οι σειρήνες αναστατώθηκαν λόγω της αδυναμίας τους να βοηθήσουν τη σύντροφό τους. Την αναζήτησαν στη στεριά αλλά δεν βρήκαν κανένα ίχνος. Έτσι θέλησαν να συνεχίσουν την έρευνα στην απέραντη θάλασσα. Οι θεοί ήταν πρόθυμοι να τις βοηθήσουν και κάλυψαν τα μέλη τους με χρυσό φτέρωμα, αλλά τους επέτρεψαν να διατηρήσουν το ανθρώπινο πρόσωπό τους για να εξασφαλίσουν ότι τα πλούσια φωνητικά τους χαρίσματα και τα γλυκά τραγούδια τους δεν θα χαθούν. Ωστόσο, μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας από τον Υγίνο υποστηρίζει πως οι κοπέλες έχασαν την ανθρώπινη μορφή τους ως τιμωρία από τη Δήμητρα εξαιτίας της αποτυχίας τους να προστατεύσουν την Περσεφόνη.

Επιτύμβιο άγαλμα σειρήνας, περ. 370 π.Χ., γλυπτό, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο © ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ & ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ/ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ & ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ